តារាសម្តែង
កូរ៉េខាងត្បូង Ji Chang Wook
ដែលមិត្តអ្នកអានភាគច្រើនស្គាល់លោកថា ដុង ហេ ឬ Karl Laker
តាមរយៈការសម្តែងរឿងស្នាមញញឹមជាថ្មី(Smile, Dong Hae ឬ Smile Again)
បានឈ្នះពានរង្វាន់ តារាសម្ដែង ល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់ខ្សែភាពយន្តភាគស្នាមញញឹមជាថ្មីនេះ ( Excellence Award for Daily Drama, Actor)។
នៅពេលខ្ញុំ ដាក់ពាក្យចូលរៀននៅក្នុងដេប៉ាតាម៉ង់ភាពយន្ត (Department of Theater and Film) នៃសាកលវិទ្យាល័យ Dankook ខ្ញុំបានសម្តែងបទចម្រៀង “Les Miserables” សម្រាប់ការធ្វើតេស្តចូលរៀន។ ខ្ញុំតែងតែមានចំណាប់អារម្មណ៍នៅក្នុងពិភពតន្ត្រី និង ចូលចិត្តផលិតកម្មធំៗ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបែរជាជ្រើសយកផលិតកម្មតូចទៅវិញដោយសារតែខ្ញុំចង់ចូលឲ្យ ជិតទស្សនិកជនដើម្បីអាចទំនាក់ទំនាក់ជាមួយពួកគេឲ្យបានកាន់តែ ប្រសើរ។
នៅពេលខ្ញុំសម្តែងក្នុងបទចម្រៀងជាក់ស្តែងមួយនៅផ្លូវ Daehakro(ផ្លូវវប្បធម៌) ខ្ញុំពិតជាច្របូកច្របល់ក្នុងចិត្តណាស់។ នៅពេលនោះខ្ញុំគឺជាតារាសម្តែងដែលក្មេងជាងគេបំផុត ហើយខ្ញុំបានផ្តល់សំពាធដល់ខ្លួនឯងដោយគិតថាខ្ញុំអាចនឹងក្លាយជា តារាសម្តែងដែលសម្តែងអន់បំផុត។ ខ្ញុំព្យាយាមបើកចិត្តឲ្យទូលាយដើម្បីប្រឈមមុខនឹងអ្វីៗទាំងអស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំបែរជាបិទផ្លូវខ្លួនឯងខ្ញុំមិនឲ្យបង្ហាញសក្ដានុពល ពិតប្រាកដរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំចូលចិត្តមើលភាពយន្ត។ ខ្ញុំចូលចិត្តមើលគ្រប់ប្រភេទរឿងទាំងអស់ ប៉ុន្តែបើឲ្យខ្ញុំរើសយកមួយ ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំចូលចិត្តមើលរឿងបែបស៊ើបអង្កេតដោះស្រាយរឿង ឧក្រិដ្ឋកម្ម។ បើនិយាយពីតារាសម្តែងវិញ Brad Pitt គឺជាតារាសម្តែងដែលខ្ញុំចូលចិត្ត។
ខ្ញុំចូលចិត្តធ្វើលំហាត់ប្រាណ។ នៅពេលខ្ញុំជាសិស្សម្នាក់ ខ្ញុំធ្លាប់រត់ប្រណាំងជាមួយមិត្តភក្តិ លេង បាល់ទាត់ និង បាល់បោះ ហើយពេលខ្លះខ្ញុំហែលទឹកច្រើនដងណាស់។ នៅក្នុងសាលារបស់ខ្ញុំ មានកន្លែងហាត់ប្រាណ និង អាងហែលទឹក។ នៅពេលណាខ្ញុំទំនេរខ្ញុំតែងតែទៅជួបមិត្តភ័ក្តិរបស់ខ្ញុំនៅ ស្រុកកំណើតទីក្រុង Anyang ហើយពួកយើងតែងតែទៅលេងហ្គេមនៅផ្លូវលេខ ១ ឬ ក៏ទៅហាងអ៊ីនធឺណិតដើម្បីលេងហ្គេមអនឡាញ។ នៅពេលជួបជាមួយមិត្តភ័ក្តិនៅមហាវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំវិញ ពួកយើងតែងតែនិយាយសួរនាំគ្នាពីបញ្ហាលំបាកក្នុងការងារ ប៉ុន្តែបើខ្ញុំមានបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លូនខ្ញុំនឹងទៅជួបមិត្តភ័ក្តិ ស្និទ្ធស្នាលរបស់ខ្ញុំ។
បើខ្ញុំមានពេលទំនេរខ្ញុំចង់រៀនលេងឧបករណ៍តន្ត្រី ជាពិសេសខ្ញុំចង់រៀនពីរបៀបដេញហ្គីតា។ ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកលេងហ្គីតា ល្អឥតខ្ចោះនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំចូលចិត្តវា ហើយខ្ញុំក៏ចង់បន្តរៀនលេង piano ផងដែរ។ នៅពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំធ្លាប់រៀនលេង piano ប៉ុន្តែខ្ញុំបានអង្វរម៉ាក់របស់ខ្ញុំឲ្យគាត់អនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំ ឈប់រៀន ពីព្រោះខ្ញុំស្អប់វាខ្លាំងណាស់។ មនុស្សជាច្រើនប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំមានមុខមាត់ដូច Jonathan Rhys Meyers ហើយ ពេលខ្លះគេដាក់ឈ្មោះក្រៅឲ្យខ្ញុំថា Jonathan” ៕
ឈ្មោះ | ថ្ងៃខែឆ្នាំកំណើត | កម្ពស់ | សញ្ជាតិ | ផលិតកម្ម |
Ji Chang Wook | ៥ កក្កដា ឆ្នាំ ១៩៨៧ | ១៨២សង់ទីម៉ែត្រ | កូរ៉េខាងត្បូង | Glorious Entertainment |
Ji Chang Wook គឺជាតារាសម្ដែងល្បីឈ្មោះ
និង ទទួលស្គាល់ពីសាធារណៈជនបន្ទាប់ពីគេបានសម្តែងក្នុងរឿង
Hero, Smile Again(Smile, Dong Hae) និង រឿង Warrior Baek Dong Soo។
វត្តមានសម្តែងក្នុងរឿងភាគទូរទស្សន៍(TV Shows)
Bachelor’s Vegetable Store (Channel A, 2011)
Warrior Baek Dong Soo (SBS, 2011)
Smile, Dong Hae (KBS1, 2010)
Hero (MBC, 2009)
The Sons of Sol Pharmacy House (KBS2, 2009)
You Are Very Good (KBS2, 2008)
Warrior Baek Dong Soo (SBS, 2011)
Smile, Dong Hae (KBS1, 2010)
Hero (MBC, 2009)
The Sons of Sol Pharmacy House (KBS2, 2009)
You Are Very Good (KBS2, 2008)
ភាពយន្ត
Gosa / Death Bell 2 (2010)
Sleeping Beauty (2007)
ពានរង្វាន់
Sleeping Beauty (2007)
ពានរង្វាន់
ពានរង្វាន់តារាសម្តែងល្អឥតខ្ចោះឆ្នាំ
២០១១ ក្នុងរឿងភាគ ស្នាមញញឹមជាថ្មី ឬ ញញឹម Dong Hae
របស់ប៉ុស្តិ៍ទូរទស្សន៍ KBS (Excellence Award for Daily Drama, Actor)
និង ពានរង្វាន់តារាសម្តែងថ្មីឆ្នើមឆ្នាំ ២០១១ ក្នុងរឿង Warrior Baek Dong Soo របស់ប៉ុស្តិ៍ទូរទស្សន៍ SBS
និង ពានរង្វាន់តារាសម្តែងថ្មីឆ្នើមឆ្នាំ ២០១១ ក្នុងរឿង Warrior Baek Dong Soo របស់ប៉ុស្តិ៍ទូរទស្សន៍ SBS
ខាងក្រោមនេះ គឺអ្វីដែល ដុង ហេ បានរៀបរាប់ ៖
“ឈ្មោះ
របស់ខ្ញុំគឺ Ji Chang Wook ។ ខ្ញុំកើតនៅថ្ងៃទី ៥ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ
១៩៨៧។ ខ្ញុំជាកូនតែម្នាក់គត់នៅក្នុងគ្រួសារ។ ពេលនៅផ្ទះ
ខ្ញុំជាមនុស្សស្ងៀមស្ងាត់ម្នាក់
ហើយពេលខ្លះខ្ញុំក៏ជាមនុស្សត្រគោះបោះបោកម្នាក់ដែរ។
កាលខ្ញុំរៀននៅវិទ្យាល័យ ខ្ញុំចង់ធ្វើជាស្ថាបត្យករ ឬ វិស្វករម្នាក់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដឹងពីមូលហេតុជាក់លាក់ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ ចាប់ជំនាញបែបនេះនោះទេ។ ពេលខ្ញុំនៅក្មេង សុបិនរបស់ខ្ញុំរេដូចខ្យល់ ពេលខ្លះខ្ញុំចង់ក្លាយជា មន្ត្រីប៉ូលិស គ្រូបង្រៀន ចៅក្រម មេធាវី វេជ្ជបណ្ឌិត និង ការងារជាច្រើនទៀត។ ប៉ុន្តែ ចិត្តរបស់ខ្ញុំផ្លាស់ប្តូរ នៅពេលខ្ញុំចាប់ផ្តើមប្រឈមមុខនឹងទិដ្ឋភាពពិតជាក់ស្តែង(សើច)។
នៅពេលខ្ញុំរៀននៅថ្នាក់ middle school
(ថ្នាក់រៀនសម្រាប់សិស្សអាយុចន្លោះពី ៩ ទៅ ១៤ឆ្នាំ)
គ្រូបង្រៀននៅសាលារបស់ខ្ញុំបានហៅឈ្មោះសិស្សដែលបានពិន្ទុខ្ពស់
ជាងគេ ៥០
នាក់នៅក្នុងសាលាទាំងមូលឲ្យក្រោកឈរដើម្បីទទួលការទះដៃអបអរសាទរ
ពីសិស្សដ៏ទៃទៀត។
ខ្ញុំពិតជាអន់ចិត្តណាស់ដែលខ្ញុំមិនមែនជាសិស្សម្នាក់ក្នុង
ចំណោមសិស្សទាំងនោះ ដូច្នេះចាប់ពីថ្ងៃនោះមក
ខ្ញុំក៏បានបង្ខំខ្លួនឯងឲ្យព្យាយាមរៀនសូត្រ។ ចុងបញ្ចប់
ឈ្មោះរបស់ខ្ញុំក៏ត្រូវបានលោកគ្រូហៅឲ្យក្រោកឈរទទួលការទះដៃ
សាទរពីសិស្សដទៃ ប៉ុន្តែខ្ញុំយល់ថា
ខ្ញុំដូចជានៅក្មេងពេកក្នុងការស្គាល់ពីអារម្មណ៍រីករាយដែល
ទទួលបានការទះដៃពីមិត្តរួមថ្នាក់។កាលខ្ញុំរៀននៅវិទ្យាល័យ ខ្ញុំចង់ធ្វើជាស្ថាបត្យករ ឬ វិស្វករម្នាក់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដឹងពីមូលហេតុជាក់លាក់ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ ចាប់ជំនាញបែបនេះនោះទេ។ ពេលខ្ញុំនៅក្មេង សុបិនរបស់ខ្ញុំរេដូចខ្យល់ ពេលខ្លះខ្ញុំចង់ក្លាយជា មន្ត្រីប៉ូលិស គ្រូបង្រៀន ចៅក្រម មេធាវី វេជ្ជបណ្ឌិត និង ការងារជាច្រើនទៀត។ ប៉ុន្តែ ចិត្តរបស់ខ្ញុំផ្លាស់ប្តូរ នៅពេលខ្ញុំចាប់ផ្តើមប្រឈមមុខនឹងទិដ្ឋភាពពិតជាក់ស្តែង(សើច)។
នៅពេលខ្ញុំ ដាក់ពាក្យចូលរៀននៅក្នុងដេប៉ាតាម៉ង់ភាពយន្ត (Department of Theater and Film) នៃសាកលវិទ្យាល័យ Dankook ខ្ញុំបានសម្តែងបទចម្រៀង “Les Miserables” សម្រាប់ការធ្វើតេស្តចូលរៀន។ ខ្ញុំតែងតែមានចំណាប់អារម្មណ៍នៅក្នុងពិភពតន្ត្រី និង ចូលចិត្តផលិតកម្មធំៗ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបែរជាជ្រើសយកផលិតកម្មតូចទៅវិញដោយសារតែខ្ញុំចង់ចូលឲ្យ ជិតទស្សនិកជនដើម្បីអាចទំនាក់ទំនាក់ជាមួយពួកគេឲ្យបានកាន់តែ ប្រសើរ។
នៅពេលខ្ញុំសម្តែងក្នុងបទចម្រៀងជាក់ស្តែងមួយនៅផ្លូវ Daehakro(ផ្លូវវប្បធម៌) ខ្ញុំពិតជាច្របូកច្របល់ក្នុងចិត្តណាស់។ នៅពេលនោះខ្ញុំគឺជាតារាសម្តែងដែលក្មេងជាងគេបំផុត ហើយខ្ញុំបានផ្តល់សំពាធដល់ខ្លួនឯងដោយគិតថាខ្ញុំអាចនឹងក្លាយជា តារាសម្តែងដែលសម្តែងអន់បំផុត។ ខ្ញុំព្យាយាមបើកចិត្តឲ្យទូលាយដើម្បីប្រឈមមុខនឹងអ្វីៗទាំងអស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំបែរជាបិទផ្លូវខ្លួនឯងខ្ញុំមិនឲ្យបង្ហាញសក្ដានុពល ពិតប្រាកដរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំចូលចិត្តមើលភាពយន្ត។ ខ្ញុំចូលចិត្តមើលគ្រប់ប្រភេទរឿងទាំងអស់ ប៉ុន្តែបើឲ្យខ្ញុំរើសយកមួយ ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំចូលចិត្តមើលរឿងបែបស៊ើបអង្កេតដោះស្រាយរឿង ឧក្រិដ្ឋកម្ម។ បើនិយាយពីតារាសម្តែងវិញ Brad Pitt គឺជាតារាសម្តែងដែលខ្ញុំចូលចិត្ត។
ខ្ញុំចូលចិត្តធ្វើលំហាត់ប្រាណ។ នៅពេលខ្ញុំជាសិស្សម្នាក់ ខ្ញុំធ្លាប់រត់ប្រណាំងជាមួយមិត្តភក្តិ លេង បាល់ទាត់ និង បាល់បោះ ហើយពេលខ្លះខ្ញុំហែលទឹកច្រើនដងណាស់។ នៅក្នុងសាលារបស់ខ្ញុំ មានកន្លែងហាត់ប្រាណ និង អាងហែលទឹក។ នៅពេលណាខ្ញុំទំនេរខ្ញុំតែងតែទៅជួបមិត្តភ័ក្តិរបស់ខ្ញុំនៅ ស្រុកកំណើតទីក្រុង Anyang ហើយពួកយើងតែងតែទៅលេងហ្គេមនៅផ្លូវលេខ ១ ឬ ក៏ទៅហាងអ៊ីនធឺណិតដើម្បីលេងហ្គេមអនឡាញ។ នៅពេលជួបជាមួយមិត្តភ័ក្តិនៅមហាវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំវិញ ពួកយើងតែងតែនិយាយសួរនាំគ្នាពីបញ្ហាលំបាកក្នុងការងារ ប៉ុន្តែបើខ្ញុំមានបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លូនខ្ញុំនឹងទៅជួបមិត្តភ័ក្តិ ស្និទ្ធស្នាលរបស់ខ្ញុំ។
បើខ្ញុំមានពេលទំនេរខ្ញុំចង់រៀនលេងឧបករណ៍តន្ត្រី ជាពិសេសខ្ញុំចង់រៀនពីរបៀបដេញហ្គីតា។ ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកលេងហ្គីតា ល្អឥតខ្ចោះនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំចូលចិត្តវា ហើយខ្ញុំក៏ចង់បន្តរៀនលេង piano ផងដែរ។ នៅពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំធ្លាប់រៀនលេង piano ប៉ុន្តែខ្ញុំបានអង្វរម៉ាក់របស់ខ្ញុំឲ្យគាត់អនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំ ឈប់រៀន ពីព្រោះខ្ញុំស្អប់វាខ្លាំងណាស់។ មនុស្សជាច្រើនប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំមានមុខមាត់ដូច Jonathan Rhys Meyers ហើយ ពេលខ្លះគេដាក់ឈ្មោះក្រៅឲ្យខ្ញុំថា Jonathan” ៕